کد مطلب:36476 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:554
شورش... فرار از جبهه... خیانت... در همه ی جنبش های انقلابی این گونه مخالفت ها از جرمهای بزرگ شمرده می شود كه سزای آن اعدام است. امام علی (ع) درباره فراریان از میدان كارزار می گوید: و لیعلم المنهزم انه مسخط ربه، و موبق نفسه، و ان فی الفرار موجده الله علیه، و الذل اللازم، و العار الباقی، و اعتصار الفی من یده... «و فراری بداند كه خشم پروردگار را بر می انگیزد و خود را به تباهی می كشد. فرار مایه ی قهر پروردگار، و ذلت حتمی و ننگ ابدی است. از حق و روزی انسان می كاهد و زندگی را به كامش تلخ می كند. عمر فراری كوتاه است و خداوند از او ناخشنود. مرگ آدمی پیش از نزول این بلاها رواست و از الفت بدین عقوبتها و تحمل این مصیبت ها آسان تر است.»[1]. و همچنین می فرماید: [صفحه 133] اما بعد... فانه من ترك الجهاد فی الله، و اذهن فی امره، كان علی شفاهلكه، الا ان یتداركه الله، فاتقوا الله و قاتلوا من صاد الله و... «اما بعد... آنكه از جهاد در راه خدا روی گرداند و در امر او سستی ورزد خود را بر پرتگاه هلاكت افكنده است، كه جز خداوند كسی یارای نجات او را ندارد. بهر خدا پرهیزكاری پیشه كنید، و با آنكه خدا را می آزارد و بر آن است تا فروغ ایزدی را خاموش كند، پیكار نمائید. با نابكاران گمراه برزمید چه آنان نه قرآن خوانند و نه فقیهان دین، نه علمای تفسیرند و نه اهل چنین كارهای بزرگی. و اگر بر شما حاكم شوند با شما چون قیصر و كسری رفتار خواهند كرد.»[2].
سه گونه مخالفت بسیار خطرناك است و چه بسا مرتكب آن را با كیفر اعدام روبرو می كند:
صفحه 133.